عــــــشقِ جــان فرسا

آمــــد امّــــا در نگاهش آن نـــوازش هـــــا نبـــــــود
چشـــــــم خواب آلــــوده اش را ، مســتی رویا نبود

نقـــــش عــشق و آرزو از چهره ی دل ، شسته بود
عکــــس شیدایی ، در آن آییــــنه ی ســــیما نبــود

لــــب ، همان لب بود ، امّا بوسه اش گرمی نداشت
...دل هـــــمان دل بود ، امّا مســــت و بی پروا نبود

در دل بیــــزار خـــود جــز بیــــم رســــوایی نداشت
گرچــــــه روزی هم نشــــین ، جـز با منِ رسوا نبود

در نگــــاه ســـــرد او غــــوغـــای دل خــــاموش بود
برق چشــــمش را ، نـــــشان ، از آتــش سودا نبود

دیدم ، آن چشـــم درخـــشان را ، ولی در این صدف
گوهـــــر اشـــکی که مــن می خواستم ، پیدا نبود

بر لــــــبِ لرزان مــــن ، فریـــادِ دل ، خــــاموش بود
آخـــــر آن تنـــــها امیــــد جــــان مــــن تنـــها نبــود

جز مـن و او ، دیـــــــــگری هم بـــود ، امّــا ای دریغ
آگَه از دردِ دلـــــــم، زان عــــــشقِ جــان فرسا نبود

استاد شهریار